26η Διατάραξη Κοινής Ησυχίας

Στο σύνδεσμο http://groups.google.com/group/anexpeegaleo/files 
υπάρχει αναρτημένο το νέο 26ο τεύχος της Διατάραξης Κοινής Ησυχίας (Οκτώβριος 2009), το οποίο λόγω μεγάλου όγκου δεν μπορεί να αναρτηθεί στο μπλογκ. 
Καλή ανάγνωση!

Παλιές συνταγές σε νέες συσκευασίες

Περί ονόματος και άλλων δαιμονίων

Σε Υπουργείο Παιδείας, δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων μετονόμασε ο νέος πρωθυπουργός το πρώην ΥΠΕΠΘ. Η επιλογή δεν είναι τυχαία ούτε απλώς επικοινωνιακή ταχτική. Η αντίληψη της δια βίου μάθησης αφού αποδέχεται τη βαρβαρότητα των εργασιακών σχέσεων, την ανασφάλεια, την απόλυση, την ελαστική εργασία, στη συνέχεια  απαιτεί από τους εργαζόμενους, άνεργους, ημιεργαζόμενους, απασχολήσιμους, να επιμορφώνονται, να εξετάζονται, να αξιολογούνται και να πιστοποιούνται δια βίου, με δικά τους έξοδα, στον δικό τους ελεύθερο χρόνο για το καλό των εργοδοτών τους. Να είναι με λίγα λόγια ανά πάσα στιγμή πρόθυμοι και διαθέσιμοι  προς κάλυψη των αναγκών της αγοράς μέσα σ’ ένα  παγκοσμιοποιημένο ανταγωνιστικό περιβάλλον έτσι όπως το καθόρισε η συνθήκη της Λισσαβώνας. Γι’ αυτό το υπουργείο αναλαμβάνει και όλα τα προγράμματα stage!!! Η ανασφάλιστη εργασία, με εξευτελιστικό μισθό και χωρίς καν δικαίωμα εγγραφής στο ταμείο ανεργίας μετά, ονομάζεται τώρα μαθητεία (sick).  Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν τι σημαίνει να κυνηγάς δια βίου σεμινάρια, τίτλους, πιστοποιήσεις! Ποιος δε θυμάται την εξομοίωση των δασκάλων, την πιστοποίηση στις νέες τεχνολογίες, το κυνηγητό σεμιναρίων! Η κα Διαμαντοπούλου, η νέα υπουργός, γνωρίζει καλά περί Λισσαβώνας. Ήταν επίτροπος της Ελλάδας στην Ε.Ε. Όπως άλλωστε τονίζει και η ίδια στην ιστοσελίδα της, τιμήθηκε για την προσφορά της στη δια βίου εκπαίδευση και τη δημιουργία της Λευκής Βίβλου. Η επιλογή να οριστεί νέα Υπουργός έχει να κάνει με τις στρατηγικές αλλαγές σε αντιδραστική, αντιεκπαιδευτική κατεύθυνση που επιδιώκει να προωθήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Κι εσείς παραλάβατε «καμένη γη» κα Διαμαντοπούλου;

Δεν πρόλαβε όμως, να στεγνώσει το μελάνι των εφημερίδων περί της νέας διακυβέρνησης, κι ήρθε σκληρή η πραγματικότητα να διαψεύσει τις όποιες αυταπάτες. Η νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, η κα Διαμαντοπούλου, ανέσυρε από το συρτάρι την έλλειψη πόρων και «πάγωσε» το πρόγραμμα της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης. Για άλλη μια φορά περίσσεψαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί απαλλαγής του οικογενειακού προϋπολογισμού από το οικονομικό βάρος των φροντιστηρίων και άλλες γενικολογίες επικοινωνιακού χαρακτήρα. Αντί η κυβέρνηση να πληρώσει στους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς τα δεδουλευμένα που τους χρωστά το κράτος από το Δεκέμβρη του 2008(!!!), αντί να διορίζει με βάση τον ενιαίο πίνακα και όχι με βάση τα ρουσφέτια και τις διευκολύνσεις, αντί να καταργήσει την πρόσληψη ωρομισθίων και να διορίσει με μόνιμη εργασιακή σχέση, αντί να προχωρήσει σε μέτρα για την ουσιαστική λειτουργία του προγράμματος, αποφάσισε να το παγώσει. Το πάγωμα της ΠΔΣ (που δημιουργήθηκε υποτίθεται για να βοηθηθούν, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουν φροντιστήριο, οι μαθητές της Β’βάθμιας εκπαίδευσης που αντιμετωπίζουν μαθησιακά κενά σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα) είναι δωράκι στα φροντιστήρια με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς και αναλγησία απέναντι σε χιλιάδες ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς που δε θα συμπληρώσουν ούτε τα 100 ένσημα για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη.

Η «τρομοκρατία» των ελλειμμάτων

 Μόλις μια βδομάδα μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, και άρχισε να «μυρίζει» 2004. Τότε η κυβέρνηση της Ν.Δ. «σεμνά και ταπεινά» ανακάλυψε τα τεράστια ελλείμματα και προχώρησε σε απογραφή. Σήμερα, 5 χρόνια μετά, το ρόλο αυτό ανέλαβε ο διοικητής της τράπεζας της Ελλάδας, Προβόπουλος ο οποίος ανεβάζει το έλλειμμα 2% κάθε δυο μέρες, φτάνοντας το αισίως στο 12%. Είναι περισσότερο από φανερό ότι προετοιμάζουν την κοινή γνώμη να αποδεχτεί την «τρομοκρατία» των ελλειμμάτων με σαφή στόχο να «καταπιεί» πιο εύκολα τις αντιδραστικές αποφάσεις που θα πάρει η νέα κυβέρνηση.

Το εκλογικό αποτέλεσμα, η καταβαράρθρωση της Ν.Δ. στα χαμηλότερα ποσοστά της ιστορίας της, αποδεικνύει με σαφήνεια την τεράστια λαϊκή αποδοκιμασία στην πολιτική της ολομέτωπης επίθεσης στα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Το ΠΑΣΟΚ, παρ’ όλη τη διαφορά των 10 ποσοστιαίων μονάδων, γνωρίζει καλά ότι οι ψηφοφόροι του δεν του δίνουν μεγάλη περίοδος χάριτος. Γι’ αυτό προσπαθεί να κερδίσει επικοινωνιακό χρόνο, κάνοντας πολιτική με τη διαφάνεια και την πάταξη της πολιτικής διαφθοράς, ώστε να αδρανοποιήσει για το πρώτο διάστημα τους εργαζόμενους, με τσάμπα μέτρα που αργούν να δείξουν το κούφιο τους περιεχόμενο. Ποιος δε θυμάται άλλωστε, το «σεμνά και ταπεινά» της Ν.Δ. που γρήγορα μετατράπηκε σε αντιασφαλιστικά νομοσχέδια από υπουργούς που είχαν ανασφάλιστους εργαζόμενους, σε κατάργηση του 8ώρου απ’ αυτούς που χάριζαν δημόσια γη στους Βατοπαιδινούς, σε πάγωμα μισθών απ’ αυτούς που χάριζαν 28 δις στους τραπεζοκαρχαρίες.

Να κερδίσει πολιτικό χρόνο επιδιώκει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ώστε να προχωρήσουν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις με λιγότερους κοινωνικούς τριγμούς.

Οι στόχοι των αναδιαρθρώσεων

Η αποκέντρωση, η ιδιωτικοποίηση, το ολοήμερο παιδοφυλακτήριο, η επιμόρφωση-συμμόρφωση, η προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς, η αξιολόγηση-χειραγώγηση, είναι από τους βασικούς στόχους των αναδιαρθρώσεων.

Η κα Διαμαντοπούλου στην 78η Γ.Σ. αντιπροσώπων το καλοκαίρι ανέλυσε ένα επιθετικό, νεοφιλελεύθερο μοντέλο αποκέντρωσης όπου «το 15% του Αναλυτικού Προγράμματος θα καθορίζεται σε περιφερειακό επίπεδο, θα υπάρχει περιφερειακή διαχείριση των προσλήψεων, το κάθε σχολείο θα έχει το δικό του προϋπολογισμό». Μίλησε δηλαδή, για ένα σχολείο μικρή τοπική επιχείρηση, με πρόγραμμα σπουδών προσαρμοσμένο στις ανάγκες της τοπικής αγοράς και επιπλέον αυτοχρηματοδοτούμενο χωρίς σταθερή κεντρική χρηματοδότηση. Σημαίνει σχολείο όπου η αξιολόγηση είναι υπέρτατη αξία, όπου οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί ζουν με το άγχος της αποτυχίας γι’ αυτό και «προϋπόθεση η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου».

Τα λόγια της τότε, ήρθε να επιβεβαιώσει ο υπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης  Ραγκούσης στην Ελευθεροτυπία 8/10/2009: Θα καθιερωθεί παντού η αξιολόγηση που θα αποτελεί κριτήριο επιδοτήσεων του κρατικού προϋπολογισμού για οργανικές μονάδες (δήμοι, νοσοκομεία, πανεπιστήμια), καθώς και κριτήριο για τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων (πριμ παραγωγικότητας)…

Αναβαθμισμένος ο ρόλος του κυβερνητικού συνδικαλισμού

Η υπουργός κατά την παραλαβή του υπουργείου τόνισε: «Η συνέχιση του εθνικού διαλόγου θα είναι το μεγάλο μας στοίχημα η ολοκλήρωσή του, η εφαρμογή αυτών που θα αποφασιστούν, είναι οι μεγάλες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας».

Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της συναίνεσης, η ΔΟΕ με αγαστή συνεργασία ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, τροποποιούν το διεκδικητικό πλαίσιο έτσι ώστε να προσαρμοστεί στη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και στη συναινετική πολιτική. Άλλωστε η κα Διαμαντοπούλου και πάλι μας είχε από καιρό προετοιμάσει γι’ αυτό με τη δευτερολογία της στο forum του τομέα παιδείας του ΠΑΣΟΚ (Απρίλιος 2009) αποκαλύπτοντας:

«Οι Βουλευτές, τα κομματικά στελέχη, η νεολαία ΠΑΣΟΚ, οι παρατάξεις με τη συγκεκριμένη σχέση που έχουν με το κόμμα, η ΠΑΣΚ Δασκάλων, η ΠΑΣΚ Καθηγητών, Πανεπιστημιακών, των ΤΕΙ, η ΠΑΣΠ των φοιτητών στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ είναι παρατάξεις. Δεν οφείλουν να ακολουθούν ακριβώς τη γραμμή του κόμματος, όπως και το κόμμα δεν οφείλει να ακολουθεί τις δικές τους θέσεις. Όμως το πολιτικό πλαίσιο είναι κοινό και είναι συμφωνημένο… Επομένως περιθώρια για συγκρούσεις στο εσωτερικό μας δεν υπάρχουν…».

Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή

Είναι φανερό ότι τα προβλήματα των εργαζόμενων συνεχίζονται με αμείωτη ένταση και την επομένη των εκλογών. Ο μισθός συνεχίζει να τελειώνει στα μέσα του μήνα κι η κοροϊδία των 10 ευρώ αύξησης που υπόσχεται η νέα κυβέρνηση δε γλυκαίνουν την πίκρα. Θυμίζουν πολύ τη Γιαννάκου που είπε με θρασύτητα «6 δόσεις σε τρία χρόνια» κι ευχαριστημένοι να είμαστε.

Το ανεξάρτητο, ταξικό ρεύμα, όλοι οι εκπαιδευτικοί που πρωταγωνίστησαν στις μικρές και μεγάλες μάχες των τελευταίων χρόνων, από τη μεγάλη απεργία του 2006 ως τη μάχη του ασφαλιστικού θα παλέψουμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας χωρίς καμία περίοδο χάριτος γιατί γνωρίζουμε καλά ότι κάθε λεπτό που χαρίζουμε γίνεται όπλο εναντίον μας.

Δεν υπάρχουν αδιάβατοι δρόμοι

ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ συναίνεση...και για τα ζητήματα των νηπιαγωγείων!!!

Από πέρυσι ξεκίνησε μια προσπάθεια από το συντονιστικό νηπιαγωγών (που είναι μια ανοιχτή συνέλευση, πέρα από παρατάξεις). Η προσπάθεια αυτή στηρίχτηκε από πολλούς συλλόγους για να προωθηθούν επιτέλους τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν τους νηπιαγωγούς και τα νηπιαγωγεία και κυρίως να επιτευχθούν τα παρακάτω:
1. η εντατικοποίηση των προσπαθειών για τη στήριξη του δημόσιου νηπιαγωγείου με συντονισμένες ενέργειες για ιδρύσεις νέων νηπιαγωγείων έτσι ώστε να παρέχεται δημόσια και δωρεάν παιδεία σ’ όλα τα παιδιά ώστε να μην αναγκάζονται να στραφούν στην ιδιωτική εκπαίδευση επιβαρύνοντας το οικογενειακό εισόδημα αλλά και δυσχεραίνοντας τη θέση της δημόσιας εκπαίδευσης.
2. η προώθηση της νομοθετικής κατοχύρωσης του ωραρίου, σύμφωνα με το σχέδιο νόμου που επεξεργάστηκε, το συντονιστικό νηπιαγωγών, την προηγούμενη χρονιά και συγκέντρωσε περίπου 3.000 υπογραφές νηπιαγωγών και πολλών συνέδρων της 78ης συνέλευσης της ΔΟΕ.

Η προώθηση του νομοσχεδίου δεν έγινε αποδεκτή στο συνέδριο από την πλειοψηφία ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ – ΕΣΑΚ παρά τη σθεναρή αντίδραση της βάσης των νηπιαγωγών και μέρους των συνέδρων που αναγνώρισαν την ανάγκη της θεσμοθέτησης και νομικής κατοχύρωσης του ωραρίου των νηπιαγωγών στα πλαίσια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και παραπέρα ενσωμάτωση στο αίτημα του κλάδου για μείωση ωραρίου στα επίπεδα της δευτεροβάθμιας.

Και στο σύλλογό μας, η συναίνεση ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ…καλά κρατεί…

Από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς φαινόταν καθαρά πως ο σχεδιασμός του Δ/ντή εκπαίδευσης ήταν απόλυτα εναρμονισμένος με τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ για συρρίκνωση του δημόσιου νηπιαγωγείου. Κάτι που έγινε και στην περίπτωση του 2ου και 20ου νηπιαγωγείου, όπου αντί να έχουμε την ίδρυση κλασικού τμήματος στο συγκρότημα που στεγάζονται τα 2ο και 20ο νηπιαγωγεία (να ιδρυθεί δηλαδή καινούριο τμήμα) υποβαθμίστηκαν τα δύο ολοήμερα νηπιαγωγεία.
Με την έναρξη της χρονιάς το Δ.Σ. συγκάλεσε συνάντηση των νηπιαγωγών του συλλόγου για να συντονιστεί καλύτερα η δράση μας. Στην συνάντηση νηπιαγωγών προέκυψε μία πρόταση για συγκεκριμένη μορφή δράσης με κατάληψη των γραφείων της Διεύθυνσης για να απαντήσουμε δυναμικά για τα προβλήματα της προσχολικής αγωγής στην περιοχή μας και στον εμπαιγμό από μέρους της διοίκησης για την ίδρυση κλασικού τμήματος στο συγκρότημα που στεγάζονται τα 2ο και 20ο νηπιαγωγεία.

Η ΠΑΣΚ επιφυλάχθηκε να τοποθετηθεί στο Δ.Σ. και πολύ γρήγορα συντάχθηκε με τη ΔΑΚΕ προτείνοντας μια ακόμα συνάντηση του Δ.Σ. με τον Διευθυντή εκπαίδευσης, μια συνάντηση που θα είχε νόημα μόνο αν γινόταν υπό την πίεση της κατάληψης (είχε γίνει συνάντηση τον Ιούνιο και δεν βγήκε τίποτα). Απόρροια της απόφασης αυτής ήταν να γίνει μια συνάντηση με το Δ/ντή εκπαίδευσης μετά από δυο βδομάδες (χωρίς αποτέλεσμα) και να χαθεί η ευκαιρία για μια δυναμική κινητοποίηση, η οποία θα αναδείκνυε συνολικά τα προβλήματα των νηπιαγωγείων και θα πίεζε για λύσεις. Η κατάληψη ως δυναμική μορφή διεκδίκησης θα άνοιγε τον αγώνα για την βελτίωση των όρων της δημόσιας εκπαίδευσης στη βάση των συναδέλφων, δασκάλων και νηπιαγωγών και θα τον συνέδεε με τα αιτήματα της κοινωνίας. Επίσης θα ενημερώνονταν οι γονείς για τα προβλήματα Νηπιαγωγείων – Δημοτικών, θα αναδεικνύονταν τα προβλήματα που δημιουργεί η υποχρηματοδότηση της παιδείας και η πολιτική βούληση για μείωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Θα δινόταν επίσης η ευκαιρία να συναντηθούμε με άλλους συλλόγους στην κατεύθυνση της συνολικής καταγραφής των προβλημάτων και διεκδίκησης για την επίλυσή τους.

Η πρόταση συνάντησε κλειστές πόρτες από την πλειοψηφία ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, επιβεβαιώνοντας ακόμη μια φορά ότι ο κομματικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός βλάπτει σοβαρά τους αγώνες και τον κλάδο!!!

Εκλογές στη σκιά της κρίσης, μέρος 3ο

Η ΔΟΕ ξανά στον αστερισμό

του κυβερνητικού συνδικαλισμού

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των μεγάλων κομματικών παρατάξεων(ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ) αποδεικνύονται αρκετά προνοητικές στις αλλαγές που αναμένονται στο πολιτικό σκηνικό. Έτσι, από την περσινή χρονιά, προετοιμάζεται μεθοδικά μια στρατηγική συναίνεσης και αποδοχής των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών που θα προωθήσει η νέα κυβέρνηση, που επισφράγισή της είναι το κοινό προεδρείο ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ και οι προειλημμένες αποφάσεις σε όλα τα κομβικά ζητήματα της περιόδου. Γι’ αυτό άλλωστε το επόμενο διάστημα, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, το συνδικάτο αντί να καλέσει σε έκτακτες ΓΣ, κάνει περιφερειακές συσκέψεις(!!!) χωρίς αποφασισμένο πρόγραμμα δράσης. Γιατί η ΠΑΣΚ ελπίζοντας στο νέο ρόλο της κυβερνητικής παράταξης θέλει να έχει απελευθερωμένα τα χέρια της από δημοσιευμένα κείμενα που θα τη δεσμεύουν στη νέα πολιτική περίοδο.. Όσο για τη ΔΑΚΕ, δεν έχει καμιά απολύτως αγωνία για τους αγώνες της επόμενης μέρας. Περιορίζεται να υπογράφει χωρίς ταλαντεύσεις τα κλασικά ημερολόγια των εθιμοτυπικών – αποσπασματικών απεργιών ή κινητοποιήσεων. Απέναντι στη νέα κυβερνητική πλειοψηφία που διαμορφώνεται στη ΔΟΕ, απαιτείται μια νέα αγωνιστική αφύπνιση της βάσης του κλάδου.

Η επιστροφή στις Γενικές Συνελεύσεις, η οργάνωση επιτροπών αγώνα, η ενίσχυση και μαζικοποίηση των αυθεντικών διαδικασιών βάσης, του Συντονιστικού των νηπιαγωγών και του Συντονιστικού των ωρομισθίων, ο Συντονισμός των Συλλόγων, είναι η απάντηση στην αγωνιστική απραξία που θα επιχειρήσει να επιβάλλει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία την επόμενη περίοδο.

Είναι το ΔΣ της ΔΟΕ που με ευθύνη της πλειοψηφίας του (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ) :

• Συμμετείχε στο «διάλογο» για την παιδεία, νομιμοποιώντας μια διαδικασία που κατέληξε στις γνωστές προτάσεις για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών
• Συναντιέται με τον υπουργό παιδείας και δέχεται συγχαρητήρια για την «υπεύθυνη στάση» του την προηγούμενη σχολική χρονιά και τη συμμετοχή του στην παρωδία του «διαλόγου» για την παιδεία
• Εγκαταλείπει τα αιτήματα της μεγάλης απεργίας του 2006, επιστρέφοντας στα «ενιαία» μισθολόγια – φτωχολόγια
• Απορρίπτει κάθε αγωνιστική πρόταση για τα μεγάλα ζητήματα των ασφαλιστικών ταμείων και μετατρέπεται σε ουρά της συναινετικής ΑΔΕΔΥ.
• Διοργανώνει συνέδριο για τα νέα βιβλία (16-17 Οκτώβρη, Καρπενήσι) με μοναδικό «ομιλητή» την κρατική παιδαγωγική και τον τρόπο που αυτή αντιλαμβάνεται τα νέα βιβλία και τους εκπαιδευτικούς
• Αρνείται να στηρίξει – ή ακόμα και να συζητήσει – τις προτάσεις του Συντονιστικού Νηπιαγωγών για το ωράριο και το οξυμμένο κτιριακό πρόβλημα.
• Σφραγίζει τα γραφεία της Ομοσπονδίας κλείνοντας τις πόρτες σε κάθε ζωντανή συλλογικότητα. Απαγορεύει στο Συντονιστικό ωρομισθίων αλλά και σε κάθε άλλη συλλογικότητα του κλάδου να χρησιμοποιήσει τα γραφεία της Ομοσπονδίας για συζητήσεις και συνεδριάσεις μέχρι τις 4 Οκτώβρη!

Στις 5 Οκτώβρη η μόνη αντιπολίτευση θα είναι οι αποφασιστικοί, μαχητικοί αγώνες των εργαζόμενων.

Σ’ αυτό το θλιβερό πολιτικό-οικονομικό- συνδικαλιστικό σκηνικό παρακμής και διαφθοράς οι εκπαιδευτικοί, μαζί με το φοιτητικό και εργατικό κίνημα θα πρέπει την επόμενη περίοδο να προωθήσουν όλες εκείνες τις μορφές αμεσοδημοκρατικής δράσης, τα αγωνιστικά προγράμματα και προτάγματα, τον οριζόντιο, πανεκπαιδευτικό-πανεργατικό συντονισμό, με στόχο να αναπτυχθούν μαχητικοί, αποφασιστικοί αγώνες διαρκείας (με απεργιακές μορφές διάρκειας, διαδηλώσεις, καταλήψεις, πολύμορφες δράσεις, απείθεια μέσα και έξω από το σχολείο, εβδομάδες δράσεων, πρωτοβουλιών και κινητοποιήσεων) που θα υπερασπίζουν και θα διεκδικούν το σύνολο των αναγκών και των δικαιωμάτων μας. Να οργανώσουμε, από τις πρώτες μέρες, τα πρώτα αγωνιστικά βήματα στα πρώτα προβλήματα που ανακύπτουν με το ξεκίνημα της χρονιάς (κενά, εργασιακά δικαιώματα, προσλήψεις ωρομισθίων, νηπιαγωγεία κ.λπ.) και να προετοιμαστούμε για τους αποφασιστικούς αγώνες που πρέπει να δώσουμε αμέσως μετά τις εκλογές απέναντι στην επίθεση που θα επιχειρήσουν να ξετυλίξουν ενάντια στους εργαζόμενους και την δημόσια εκπαίδευση. Με το κεφάλι ψηλά, λοιπόν, και τη φετινή σχολική χρονιά. Με δυναμική παρουσία στους Συλλόγους, στο σύλλογο διδασκόντων, στη συνέλευση, στην πορεία, στην απεργία.
 
H ελπίδα και η δύναμη βρίσκεται στη συλλογικότητά μας, στην αλληλεγγύη, στους αγώνες. Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες μας ! Μαχητικά, ανατρεπτικά, ανυπότακτα!

Εκλογές στη σκιά της κρίσης, μέρος 2ο

Ο φόβος των επάνω

Είναι σαφές ότι ο βαθμός καταδίκης αυτών των πολιτικών και στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη έχει βέβαια τη δική του αυτοτελή σημασία. Ωστόσο, η εφαρμογή ή η αναχαίτιση – ανατροπή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων θα κριθεί στο κοινωνικό πεδίο, στους αγώνες των ίδιων των εργαζομένων. Γιατί είναι ακριβώς το έδαφος των συλλογικών συμφερόντων, των αναγκών και δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, που δημιουργεί ρήγματα στις συντηρητικές πολιτικές και δεν επιτρέπει να ευδοκιμήσουν «ισχυρές κυβερνήσεις».

Πολύ περισσότερο σήμερα, μέσα στη δίνη της βαθιάς δομικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπου επιδιώκεται να σαρωθούν όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο, κυβερνήσεις και επιχειρηματικά συμφέροντα, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, πολυεθνικά μεγαθήρια και υπερεθνικοί οργανισμοί όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, επιχειρούν να αξιοποιήσουν την κρίση προς όφελός τους.

Αρωγοί εκτός από το πολιτικό προσωπικό και τις κυβερνήσεις, ο υποταγμένος, κρατικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, τύπου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που εγκλωβίζει τον κόσμο της εργασίας, διαπραγματευόμενος τους όρους χειροτέρευσης της ζωής μας. Άλλωστε οι διεκδικητές της εξουσίας δίνουν εξετάσεις στα επιτελεία για την ικανότητα τους να ενσωματώνουν και να χειραγωγούν την οργή και την αγανάκτηση, να αφήνουν απομονωμένα και περιθωριοποιημένα τα εργατικά ξεσπάσματα. Μισθοί, στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη, δικαίωμα στη μόνιμη εργασία, αποτελούν το επίδικο μεγάλων και σημαντικών αναμετρήσεων παντού.

Από τα γαλλικά εργοστάσια όπου οι εργάτες κρατούν όμηρους τους εργοδότες τους μέχρι να δικαιωθούν ως τη Ν. Κορέα, όπου οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία δίνουν σκληρές μάχες με απεργίες και καταλήψεις των εργοστασίων.

Στην Ελλάδα, η κήρυξη των εκλογών σημαίνει την κορύφωση της πολιτικής κρίσης. Η φθορά που έχει υποστεί η κυβέρνηση από τις επιθέσεις και τις αντιστάσεις της προηγούμενης περιόδου (ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, εξέγερση του Δεκέμβρη), η ένταση της οικονομικής κρίσης, η απαίτηση του κεφαλαίου για νέο σκληρό γύρο αντιλαϊκών μέτρων, ο φόβος ότι τα υπόγεια ρεύματα της λαϊκής δυσαρέσκειας μπορούν να γίνουν ορμητικά ποτάμια, οδήγησαν σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Η κυβέρνηση Καραμανλή, ξέπνοη και ηττημένη κάτω από το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας που προκάλεσε η αντιλαϊκή πολιτική της δε θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της μετωπικής αντιπαράθεσης με την εργαζόμενη πλειοψηφία. Οι εκλογικές αναμετρήσεις αποτελούν μια θαυμάσια ευκαιρία, ένα κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο για να αναδειχτεί ο κατάλληλος για το σύστημα πολιτικός διαχειριστής αυτής της πρωτοφανούς επίθεσης, αλλά και να νομιμοποιηθούν ή να εμφανιστούν στους εργαζόμενους ως μονόδρομος οι αντιλαϊκές πολιτικές. Θέλουν μια αναβαπτισμένη νέα κυβέρνηση, πράσινη, μπλε ή ελεγχόμενης συνεργασίας, η οποία αποτελεσματικά θα προωθήσει την αντιλαϊκή επίθεση και θα αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Ο φόβος και η ελπίδα των κάτω

Στα σχολεία, οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί μετρούν τα χιλιάδες κενά και τις ελλείψεις, και ετοιμάζονται να αναμετρηθούν ξανά με τα νέα βιβλία της αμάθειας, με την ύλη που «δεν βγαίνει», αλλά και με τον παραλογισμό των εντολών και εγκυκλίων για τη νέα γρίπη. Χωρίς ελπίδες, χωρίς προσδοκίες, χωρίς αυταπάτες για την επόμενη μέρα.

Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη: οι μάχες που μας περιμένουν είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Η αδυναμία της λαϊκής και κοινωνικής οργής να βρει πολιτική διέξοδο, η ανεπάρκεια της επίσημης αριστεράς να προβάλλει και να συμβάλλει σ’ ένα συνεκτικό πρόγραμμα εργατικής αντεπίθεσης, η ενίσχυση της ακροδεξιάς, ο έλεγχος των ηγεσιών των μεγάλων συνδικάτων από «συμμαχίες προθύμων» να δώσουν στήριξη σε κυβερνητικές επιλογές, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Κι όμως, για πάνω από δυο δεκαετίες, κάτω από αντίστοιχα αντίξοες συνθήκες, χωρίς πολιτική διέξοδο, με δυσκολία να υπάρξουν διευρυμένες, συμμαχίες κι οργάνωση, δόθηκαν – και αρκετές φορές κερδήθηκαν σκληρές μάχες. «Δίχως καβάτζα καμιά», η μαχόμενη εκπαίδευση βγήκε τους δρόμους για να συναντηθεί κινηματικά με τους άλλους εκπαιδευτικούς χώρους με μαχητικούς όρους ανατροπής κι αγωνίστηκε ενάντια στον Κοντογιαννόπουλο, τον Αρσένη και τη Γιαννάκου, υπερασπίστηκε κατακτήσεις και δικαιώματα, διαμόρφωσε μια συλλογική αγωνιστική ταυτότητα στον κλάδο και πέτυχε ρωγμές και ανατροπές απέναντι σε κυβερνήσεις που φάνταζαν πανίσχυρες, και όμως ηττήθηκαν από το κίνημα. Τώρα σοφότεροι από πριν, με τις εμπειρίες των μεγάλων και μικρών αναμετρήσεων, της απεργίας του 2006, να επιδιώξουμε μαζί με την υπόλοιπη εκπαίδευση και άλλους αγωνιζόμενους κλάδους να κάνουμε τη δική μας αντεπίθεση απέναντι στην επιδιωκόμενη επίθεση. Να διδαχτούμε από τις μεγάλες στιγμές των εργατικών αγώνων, να περπατήσουμε στις λεωφόρους της κοινωνικής χειραφέτησης, με εμπιστοσύνη στη δύναμη της αλληλεγγύης, με ρίσκο για νικηφόρες αναμετρήσεις και κοινωνικές ανατροπές.

Εκλογές στη σκιά της κρίσης, μέρος 1ο

ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟ ΝΕΟ ΓΥΡΟ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ

Η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει ταυτόχρονα με μια προεκλογική περίοδο. Η κυβέρνηση Καραμανλή, κηρύσσει πρόωρες εκλογές και υπόσχεται στους εργαζόμενους νέες θυσίες και στερήσεις, σκληρή λιτότητα και φτώχεια, ανεργία, σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων και ανηλεή καταστολή για όσους επιμένουν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται!

Οι δυο πυλώνες της επίθεσης

«H δυνατότητα της εκτελεστικής εξουσίας να επιβάλλει - με την καλή έννοια του όρου - τις πολιτικές που εφαρμόζει. Ξέρετε ότι σήμερα για να τιμωρήσετε έναν δημόσιο υπάλληλο, για να τον μετακινήσετε, πρέπει να υπάρχει έγκριση του υπηρεσιακού συμβουλίου; Ε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα σε μια σύγχρονη και ευνομούμενη κοινωνία !»

Κ. Καραμανλής, συνέντευξη στη ΔΕΘ, 6/9/2009

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός εξαγγέλλει μεταξύ άλλων:

• 
  
  
  Ένταση της λιτότητας, με νέο πάγωμα των μισθών και συντάξεων στο δημόσιο τομέα για το 2010. Κανένα νέο επίδομα και καμιά αναπρο-σαρμογή υπάρχοντος επιδόματος για δύο χρόνια.
  
  
  
  

• 
  
  
  Διαχωρισμό και διάσπαση των εργαζομένων στο δημόσιο με την εξαγγελία νέου μισθολογίου μόνο για τους νεοεισερχόμενους, από το 2010, με περικοπές των κλαδικών επιδομάτων (πχ εξωδιδακτικής απασχόλησης) και μισθούς ανάλογους με αυτούς του ιδιωτικού τομέα (700€!),
  
  
  
  

• 
  
  
  Πάγωμα των προσλήψεων το 2010, εκτός των απολύτως απαραίτητων στα υπουργεία Υγείας και Παιδείας και αυστηρός περιορισμός για μια επιπλέον διετία, έτσι ώστε να αναλογεί μια πρόσληψη σε κάθε δύο αποχωρήσεις.
  
  
  
  

• 
  
  
  Νέο χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα, με περικοπή των Βαρέων και Ανθυγιεινών και δραστικό περιορισμό της υγειονομικής κάλυψης. Την ίδια στιγμή, τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται στην κατάρρευση ή δανείζονται με δυσβάστακτους όρους προκειμένου να αυτοκαταργηθούν, ενώ προωθείται η εξίσωση των ορίων των γυναικών με τους άντρες και επέκταση των αντιασφαλιστικών αλλαγών και στο Δημόσιο.
  
  
  
  

• 
  
  
  Ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού, πλήρης υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας για «νόμο και τάξη», απαγόρευση πορειών, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες.
  
  
  
  

Ο έτερος διεκδικητής συναγωνίζεται:

«Είμαστε απολύτως δεσμευμένοι για ένα σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και του εκπαιδευτικού…θα πρέπει να συμφωνήσουμε με την εκπαιδευτική κοινότητα σε συστήματα αξιολόγησης που πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα»

Άννα Διαμαντοπούλου, υπεύθυνη Παιδείας ΠΑΣΟΚ, 29/4/09

Η βασική «ένσταση» του ΠΑΣΟΚ σε αυτή την πολιτική είναι η αξιοπιστία της ΝΔ! Αντί να την καταγγείλουν για το πρωτοφανές αντιλαϊκό περιεχόμενο της, αναρωτιούνται «γιατί δεν τα έκανε τόσα χρόνια»!

Οι διαφοροποιήσεις του ΠΑΣΟΚ περιορίζονται στις ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς πάνω από το ύψος του πληθωρισμού που υπόσχεται. Όταν όμως ο πληθωρισμός - με τις γνωστές λογιστικές αλχημείες - εκτιμάται γύρω στο 1% για το 2009, ενώ ταυτόχρονα οι ανατιμήσεις σε είδη λαϊκής κατανάλωσης είναι πολύ μεγαλύτερες, τότε η αύξηση που υπόσχεται είναι περίπου 10€ το μήνα ! Μιλάει για πάγωμα προσλήψεων, για νέο αυξημένο δανεισμό του κράτους! Πολιτική που εφαρμόζουν ή σκοπεύουν να εφαρμόσουν τα αντίστοιχα με το ΠΑΣΟΚ κόμματα σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., και έχουν κερδίσει γι’ αυτό επάξια τον τίτλο της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας.

Είναι σαφές πως δεν πρόκειται για διαφορετική πολιτική, αλλά για εκδοχές της ίδιας ακριβώς πολιτικής διαχείρισης της κρίσης σε βάρος των εργαζομένων. Πρόκειται για τους δυο πυλώνες του ίδιου εκμεταλλευτικού κέντρου εξουσίας.

Πώς να ξεχάσουμε άλλωστε πως ήταν το ΠΑΣΟΚ που λεηλάτησε το εργατικό εισόδημα με πολιτικές σκληρής λιτότητας, προώθησε το «ενιαίο» μισθολόγιο – φτωχολόγιο στο δημόσιο, επιδίωξε ανεπιτυχώς να σαρώσει την κοινωνική ασφάλιση με το νόμο Γιαννίτση και ακολούθως πέρασε τον αντιασφαλιστικό νόμο Ρέππα, κατάργησε την επετηρίδα, όρθωσε εξεταστικούς φραγμούς στο λύκειο γιγαντώνοντας την παραπαιδεία, πέρασε το θεσμικό πλαίσιο για την αξιολόγηση (που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, κάτω από την πίεση του κινήματος) και επιχείρησε να προωθήσει την «αποκέντρωση» της εκπαίδευσης. Πώς να ξεχάσουμε ότι στην κριτική του στη ΝΔ δεν διαφωνεί για τα 28 δις στις τράπεζες, τα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου στο όνομα της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας, ενώ ήταν η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία ως επίτροπος της ΕΕ αποδέχτηκε την λογική ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι επαγγελματικά και ότι πρέπει να υπάρξει εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών με τους άντρες προς τα πάνω.

Με δυο λόγια, για δέκα ολόκληρα χρόνια, ήταν ο πολιτικός φορέας των αντιλαϊκών – αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων. Αναδιαρθρώσεων που συνοδεύτηκαν από αρκετή δόση καταστολής αλλά και αλησμόνητα ξεπουλήματα των αγώνων από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Στους νόμους και τις αναδιαρθρώσεις του ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, πάτησαν οι μετέπειτα αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις της ΝΔ. Άλλωστε και τα δυο μεγάλα κόμματα από κοινού στηρίζουν και προωθούν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις – αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση: αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση μαθητών, σχολείων και εκπαιδευτικών, επέκταση του σχολικού χρόνου, υποχρεωτικά για όλα τα παιδιά που συνοδεύει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και των ωραρίων των εκπαιδευτικών, αναγνώριση των κολεγίων και την προώθηση ραγδαίας ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.