Ο φόβος των επάνω
Είναι σαφές ότι ο βαθμός καταδίκης αυτών των πολιτικών και στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη έχει βέβαια τη δική του αυτοτελή σημασία. Ωστόσο, η εφαρμογή ή η αναχαίτιση – ανατροπή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων θα κριθεί στο κοινωνικό πεδίο, στους αγώνες των ίδιων των εργαζομένων. Γιατί είναι ακριβώς το έδαφος των συλλογικών συμφερόντων, των αναγκών και δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, που δημιουργεί ρήγματα στις συντηρητικές πολιτικές και δεν επιτρέπει να ευδοκιμήσουν «ισχυρές κυβερνήσεις».
Πολύ περισσότερο σήμερα, μέσα στη δίνη της βαθιάς δομικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπου επιδιώκεται να σαρωθούν όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο, κυβερνήσεις και επιχειρηματικά συμφέροντα, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, πολυεθνικά μεγαθήρια και υπερεθνικοί οργανισμοί όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, επιχειρούν να αξιοποιήσουν την κρίση προς όφελός τους.
Αρωγοί εκτός από το πολιτικό προσωπικό και τις κυβερνήσεις, ο υποταγμένος, κρατικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, τύπου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που εγκλωβίζει τον κόσμο της εργασίας, διαπραγματευόμενος τους όρους χειροτέρευσης της ζωής μας. Άλλωστε οι διεκδικητές της εξουσίας δίνουν εξετάσεις στα επιτελεία για την ικανότητα τους να ενσωματώνουν και να χειραγωγούν την οργή και την αγανάκτηση, να αφήνουν απομονωμένα και περιθωριοποιημένα τα εργατικά ξεσπάσματα. Μισθοί, στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη, δικαίωμα στη μόνιμη εργασία, αποτελούν το επίδικο μεγάλων και σημαντικών αναμετρήσεων παντού.
Από τα γαλλικά εργοστάσια όπου οι εργάτες κρατούν όμηρους τους εργοδότες τους μέχρι να δικαιωθούν ως τη Ν. Κορέα, όπου οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία δίνουν σκληρές μάχες με απεργίες και καταλήψεις των εργοστασίων.
Στην Ελλάδα, η κήρυξη των εκλογών σημαίνει την κορύφωση της πολιτικής κρίσης. Η φθορά που έχει υποστεί η κυβέρνηση από τις επιθέσεις και τις αντιστάσεις της προηγούμενης περιόδου (ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, εξέγερση του Δεκέμβρη), η ένταση της οικονομικής κρίσης, η απαίτηση του κεφαλαίου για νέο σκληρό γύρο αντιλαϊκών μέτρων, ο φόβος ότι τα υπόγεια ρεύματα της λαϊκής δυσαρέσκειας μπορούν να γίνουν ορμητικά ποτάμια, οδήγησαν σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Η κυβέρνηση Καραμανλή, ξέπνοη και ηττημένη κάτω από το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας που προκάλεσε η αντιλαϊκή πολιτική της δε θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της μετωπικής αντιπαράθεσης με την εργαζόμενη πλειοψηφία. Οι εκλογικές αναμετρήσεις αποτελούν μια θαυμάσια ευκαιρία, ένα κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο για να αναδειχτεί ο κατάλληλος για το σύστημα πολιτικός διαχειριστής αυτής της πρωτοφανούς επίθεσης, αλλά και να νομιμοποιηθούν ή να εμφανιστούν στους εργαζόμενους ως μονόδρομος οι αντιλαϊκές πολιτικές. Θέλουν μια αναβαπτισμένη νέα κυβέρνηση, πράσινη, μπλε ή ελεγχόμενης συνεργασίας, η οποία αποτελεσματικά θα προωθήσει την αντιλαϊκή επίθεση και θα αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις.
Πολύ περισσότερο σήμερα, μέσα στη δίνη της βαθιάς δομικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπου επιδιώκεται να σαρωθούν όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο, κυβερνήσεις και επιχειρηματικά συμφέροντα, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, πολυεθνικά μεγαθήρια και υπερεθνικοί οργανισμοί όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, επιχειρούν να αξιοποιήσουν την κρίση προς όφελός τους.
Αρωγοί εκτός από το πολιτικό προσωπικό και τις κυβερνήσεις, ο υποταγμένος, κρατικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, τύπου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που εγκλωβίζει τον κόσμο της εργασίας, διαπραγματευόμενος τους όρους χειροτέρευσης της ζωής μας. Άλλωστε οι διεκδικητές της εξουσίας δίνουν εξετάσεις στα επιτελεία για την ικανότητα τους να ενσωματώνουν και να χειραγωγούν την οργή και την αγανάκτηση, να αφήνουν απομονωμένα και περιθωριοποιημένα τα εργατικά ξεσπάσματα. Μισθοί, στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη, δικαίωμα στη μόνιμη εργασία, αποτελούν το επίδικο μεγάλων και σημαντικών αναμετρήσεων παντού.
Από τα γαλλικά εργοστάσια όπου οι εργάτες κρατούν όμηρους τους εργοδότες τους μέχρι να δικαιωθούν ως τη Ν. Κορέα, όπου οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία δίνουν σκληρές μάχες με απεργίες και καταλήψεις των εργοστασίων.
Στην Ελλάδα, η κήρυξη των εκλογών σημαίνει την κορύφωση της πολιτικής κρίσης. Η φθορά που έχει υποστεί η κυβέρνηση από τις επιθέσεις και τις αντιστάσεις της προηγούμενης περιόδου (ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, εξέγερση του Δεκέμβρη), η ένταση της οικονομικής κρίσης, η απαίτηση του κεφαλαίου για νέο σκληρό γύρο αντιλαϊκών μέτρων, ο φόβος ότι τα υπόγεια ρεύματα της λαϊκής δυσαρέσκειας μπορούν να γίνουν ορμητικά ποτάμια, οδήγησαν σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Η κυβέρνηση Καραμανλή, ξέπνοη και ηττημένη κάτω από το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας που προκάλεσε η αντιλαϊκή πολιτική της δε θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της μετωπικής αντιπαράθεσης με την εργαζόμενη πλειοψηφία. Οι εκλογικές αναμετρήσεις αποτελούν μια θαυμάσια ευκαιρία, ένα κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο για να αναδειχτεί ο κατάλληλος για το σύστημα πολιτικός διαχειριστής αυτής της πρωτοφανούς επίθεσης, αλλά και να νομιμοποιηθούν ή να εμφανιστούν στους εργαζόμενους ως μονόδρομος οι αντιλαϊκές πολιτικές. Θέλουν μια αναβαπτισμένη νέα κυβέρνηση, πράσινη, μπλε ή ελεγχόμενης συνεργασίας, η οποία αποτελεσματικά θα προωθήσει την αντιλαϊκή επίθεση και θα αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις.
Ο φόβος και η ελπίδα των κάτω
Στα σχολεία, οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί μετρούν τα χιλιάδες κενά και τις ελλείψεις, και ετοιμάζονται να αναμετρηθούν ξανά με τα νέα βιβλία της αμάθειας, με την ύλη που «δεν βγαίνει», αλλά και με τον παραλογισμό των εντολών και εγκυκλίων για τη νέα γρίπη. Χωρίς ελπίδες, χωρίς προσδοκίες, χωρίς αυταπάτες για την επόμενη μέρα.
Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη: οι μάχες που μας περιμένουν είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Η αδυναμία της λαϊκής και κοινωνικής οργής να βρει πολιτική διέξοδο, η ανεπάρκεια της επίσημης αριστεράς να προβάλλει και να συμβάλλει σ’ ένα συνεκτικό πρόγραμμα εργατικής αντεπίθεσης, η ενίσχυση της ακροδεξιάς, ο έλεγχος των ηγεσιών των μεγάλων συνδικάτων από «συμμαχίες προθύμων» να δώσουν στήριξη σε κυβερνητικές επιλογές, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Κι όμως, για πάνω από δυο δεκαετίες, κάτω από αντίστοιχα αντίξοες συνθήκες, χωρίς πολιτική διέξοδο, με δυσκολία να υπάρξουν διευρυμένες, συμμαχίες κι οργάνωση, δόθηκαν – και αρκετές φορές κερδήθηκαν σκληρές μάχες. «Δίχως καβάτζα καμιά», η μαχόμενη εκπαίδευση βγήκε τους δρόμους για να συναντηθεί κινηματικά με τους άλλους εκπαιδευτικούς χώρους με μαχητικούς όρους ανατροπής κι αγωνίστηκε ενάντια στον Κοντογιαννόπουλο, τον Αρσένη και τη Γιαννάκου, υπερασπίστηκε κατακτήσεις και δικαιώματα, διαμόρφωσε μια συλλογική αγωνιστική ταυτότητα στον κλάδο και πέτυχε ρωγμές και ανατροπές απέναντι σε κυβερνήσεις που φάνταζαν πανίσχυρες, και όμως ηττήθηκαν από το κίνημα. Τώρα σοφότεροι από πριν, με τις εμπειρίες των μεγάλων και μικρών αναμετρήσεων, της απεργίας του 2006, να επιδιώξουμε μαζί με την υπόλοιπη εκπαίδευση και άλλους αγωνιζόμενους κλάδους να κάνουμε τη δική μας αντεπίθεση απέναντι στην επιδιωκόμενη επίθεση. Να διδαχτούμε από τις μεγάλες στιγμές των εργατικών αγώνων, να περπατήσουμε στις λεωφόρους της κοινωνικής χειραφέτησης, με εμπιστοσύνη στη δύναμη της αλληλεγγύης, με ρίσκο για νικηφόρες αναμετρήσεις και κοινωνικές ανατροπές.
Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη: οι μάχες που μας περιμένουν είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Η αδυναμία της λαϊκής και κοινωνικής οργής να βρει πολιτική διέξοδο, η ανεπάρκεια της επίσημης αριστεράς να προβάλλει και να συμβάλλει σ’ ένα συνεκτικό πρόγραμμα εργατικής αντεπίθεσης, η ενίσχυση της ακροδεξιάς, ο έλεγχος των ηγεσιών των μεγάλων συνδικάτων από «συμμαχίες προθύμων» να δώσουν στήριξη σε κυβερνητικές επιλογές, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Κι όμως, για πάνω από δυο δεκαετίες, κάτω από αντίστοιχα αντίξοες συνθήκες, χωρίς πολιτική διέξοδο, με δυσκολία να υπάρξουν διευρυμένες, συμμαχίες κι οργάνωση, δόθηκαν – και αρκετές φορές κερδήθηκαν σκληρές μάχες. «Δίχως καβάτζα καμιά», η μαχόμενη εκπαίδευση βγήκε τους δρόμους για να συναντηθεί κινηματικά με τους άλλους εκπαιδευτικούς χώρους με μαχητικούς όρους ανατροπής κι αγωνίστηκε ενάντια στον Κοντογιαννόπουλο, τον Αρσένη και τη Γιαννάκου, υπερασπίστηκε κατακτήσεις και δικαιώματα, διαμόρφωσε μια συλλογική αγωνιστική ταυτότητα στον κλάδο και πέτυχε ρωγμές και ανατροπές απέναντι σε κυβερνήσεις που φάνταζαν πανίσχυρες, και όμως ηττήθηκαν από το κίνημα. Τώρα σοφότεροι από πριν, με τις εμπειρίες των μεγάλων και μικρών αναμετρήσεων, της απεργίας του 2006, να επιδιώξουμε μαζί με την υπόλοιπη εκπαίδευση και άλλους αγωνιζόμενους κλάδους να κάνουμε τη δική μας αντεπίθεση απέναντι στην επιδιωκόμενη επίθεση. Να διδαχτούμε από τις μεγάλες στιγμές των εργατικών αγώνων, να περπατήσουμε στις λεωφόρους της κοινωνικής χειραφέτησης, με εμπιστοσύνη στη δύναμη της αλληλεγγύης, με ρίσκο για νικηφόρες αναμετρήσεις και κοινωνικές ανατροπές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου